Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/159

 I nieraz, gdy błądził po morzach bez końca,
 A zdala drgał zachód purpurą krwi słońca —
  On roił: O, zajdź moje brzemię!
 I wołał snu głodny — przez obszar ten wodny:
  Na ziemię! na ziemię! na ziemię!

 I oto na ziemię nadpływa widziadłem —
 I w sercu od długiej tęsknoty pobladłem
  Nadzieją zapala się nową:
 Tu znajdę dziewczynę — z nią razem popłynę,
  Gdy słodkie wyrzecze mi słowo.

 I serce mu gore uczuciem różanem,
 Wieczyście jednakiem, a wiecznie nieznanem —
  Przed nową dziewicą znów klęka —
 I do nóg jej pada — i klątwy jej składa —
  I serce na nowo mu pęka.

 Nie było bo w Indyach — w Egipcie — w Judei,
 Ni w żadnej krainie, gdzie widmo nadziei
  Mu lśniło, by żar błyskawicy:
 W Helladzie ni Romie — nie było widomie,
  Nie było dlań wiernej dziewicy.

 I straszną zawieją mu w sercu szaleją
 Pragnienia, co rosną — i giną — i mdleją
  I schodzą na głuche bezdroże,
 Aż z bólu zawoła: Ach, wyjść z tego koła!
  Na morze — na morze — na morze!

 I wiecznie na fali — na ciemnej — na słonej,
 Aż płaczą delfiny — aż płaczą trytony,
  Ów okręt się błąka ponury,