Jęki się tłuszczy zrozpaczonej zlały:
Gdy rewolucyi ogniste sztandary —
Skroś wrzawę ludu i zemsty kindżały —
Krwią przesiąknęły krew bożej ofiary,
Wiążąc glorję tworzenia i zniszczeń pożary.
Tą nieśmiertelną ciszą i nadzieją
I tym wybuchem piekielnym wstrząśnięci,
Hamlety w wiecznych zwątpieniach się chwieją
I krzyż i pożar — mają wciąż w pamięci.
Dwojgiem wahadeł w obie strony gięci,
Stracili woli potężne żelazo;
Omdlałe ramię drga przeciwko chęci —
Marzenie tylko życia ich oazą —
Tak idą, raniąc ziemię swoich tchnień zarazą.
Słuchajcie bracia, co w dziwnej niemocy
Swą utajoną trawicie potęgę:
Nad wami stoją bogowie wysocy,
Łzy wasze niżą na niebieską wstęgę,
A smutki wasze zapisują w księgę —
I, gdy uderzy ich woli godzina,
Rzekną: odwieczną spełniając przysięgę,
Z czoła ludzkości starli znak Kaina
Ci, co bili się w piersi, mówiąc: Moja wina!
Ja wam opowiem nowiny serdeczne,
Jak rozsmętniona dusza płacze we mnie:[1]
Są w mojem sercu jakieś łzy odwieczne,
Ach — łzy nie moje — łzy, które tajemnie
- ↑ Io vi dirò del cuor la novitate,
Come l'anima triste piange in lui. (Dante)
