Strona:Poezye cz. 2 (Antoni Lange).djvu/133

 Którą jaśniały Hellady geniusze
 I która bosko płonęła w Platonie.
 Lecz próżno wskrzeszać martwego po zgonie,
 W zagasłym świecie palić ogień złoty,
 Nie stanie Hamlet w greckim Partenonie,
 Na wieki ranny świętą krwią Golgoty,
Już nigdy się nie zbudzi z smutku i tęsknoty.

 Ni go Ofelii radują pieszczoty,
 Ani go bawią aktorów igrzyska —
 I nie wie, czemu te norwegów roty
 Na krwią czerwone idą bojowiska.
 I świat, jak głucha próżnia bez nazwiska,
 Zda mu się cały rozlany w nicestwie
 I łza mu żadna w źrenicach nie błyska.
 Ha, coś się w duńskiem popsuło królestwie,
I Hamlet żądzę grobu czuje w swem jestestwie.

 I oto przyszła straszliwa godzina,
 Godzina walki na zatrute miecze —
 I zginął Hamlet — i cała rodzina —
 I krew czerwona strumieniami ciecze,
 A nad cmentarzem jakieś duchów wiecze
 We łzach czuwają nad temi szkielety
 I krew ich w dusze wlewają człowiecze,
 Aż od niej źródła wysychają Lety:
Tak wstały z krwi Hamleta — tysiączne Hamlety.

 Wstały Hamlety — i poszły po świecie
 Nieść zaraźliwe swoich zwątpień szały —
 Aż oto błysło zmierzchowe stulecie,
 Kiedy z męczeństwem chrystusowej chwały