Ta strona została uwierzytelniona.
Nie czekałem w groty cieniu;
Zaraz daléj, dwa, trzy skoki
Stromą skałę, jar głęboki,
Przesadziłem w oka mgnieniu.
I wesoły, żywy, pusty,
Jakby gnany, lekko, żwawo,
Biegiem, biegiem, w lewo, w prawo,
Przez zarośla, tarny, chrusty.
Rozigrane myśli w głowie,
Pasmo złotych mar wysnuły;
Obraz jakiś luby, czuły,
Tęczą zbiegał przez pustkowie.
Zieleniało już podwórko,
Ciepły wietrzyk z boku zadął,
Z dołu w górę, z góry na dół,
Spadam, wzlatam, jakby piórko.
Na podwórku, pod jabłonią,
Grono dziewic w jasnéj bieli, —
Strojnych, bo to przy niedzieli —
Płochą bawi się pogonią.
Słońce w blasku przez to pole
Promienistą skłania głowę,
Trzęsie złoto na królowę,
Na najpierwszą w dziewic kole..
