Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/192

 Na tak niejasne ztąd patrząc budowy,
 Zrozumiesz łatwo co w nich człek wywoła
 Zacny, cieniować gdy nie będzie mowy,
 Przez miłość prawdy wiecznego Kościoła.
 Albo do tegoż o ile się zbliży
 Prostak, mów swoich nie ważący zgoła;
 Dla ludzi patrzeć nienawykłych wyżej,
 Równy boleścią bólom apostoła —
 Acz ów zuchwalec przy wyznawcy stanie,
 Często toż samo cierpiąc katowanie;
 Dla tego tylko, by widziane było,
 Pokąd człek może własną dotrwać siłą —
 Lub aby świadczył, gdy inni kląć poczną,
 Aż oba w raju wieczerzać odpoczną.

 Ta to różnica męczeństwa i wojny,
 Że pierwsze, dając krew, jeszcze ją daje
 Zmnożoną przez to, co dawca spokojny
 Czyni, okrzętne łącząc obyczaje
 Do datku swego — i kruszynę chleba
 Tam, tak i wtedy daje, jako trzeba.
 Daje tem samem krew swą — więcej sobą
 Do szczętu siebie dotrwając osobą.
 Więc po-na-śmiertną obłócząc już siłę,
 Co zwija topór jak kartę u księgi
 Znanej — na skrzypców smyk zamienia piłę;
 A w nierozwity róży pąk obcęgi,
 I jeźli dziwno, że w wrzącej oliwie
 Jan święty krzepciej niż przed męką żywie,
 To w mniejszym stopniu, toż samo zjawisko
 Jest ci zwyczajnem i znajomem blizko:
 Gdy obok stawisz mściwego człowieka,
 I tego który przebacza, a czeka,
 Aż chwila przyjdzie, że przeciwność w sobie
 Zniosłszy się sama, do stóp padnie tobie.

 «Gwido!» rzekł Pretor «wstręt ofiarowania
 Bóztwu, tem więcej winę twą odsłania —
 Mów!» —