Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/191

 By nową kupić lampę — grosza nie ma!
 Tandem, cóż mówić chciałem — ten jest Gwido
 Ogrodnik, który coś składał do kosza,
 Przed drzwiami domu stojąc — gdy ci sami
 Dwaj drudzy, ucznie jego, właśnie idą,
 Idą, i mówią sobie coś czasami. —
 Tu ja, że widzę drzwi nieozdobione
 I ciemność: lampy, że niezapalone —
 Nuż wołać, dalej przestrzegać, zaklinać —
 I jak brzmi słowo czytane wybornie,
 Stało się — bowiem nie chcę już wspominać —
 Przed Bóztwem raczej padając pokornie. —

 To rzekł, i upadł, a za nim i owi
 Co mu świadczyli, świadkowie świadkowi. —

 Upadek taki Kapłan Jowiszowy
 Widząc, garść myrry w kadzielnicę rzucił;
 Toż czynił Pretor — i inny i owy,
 A każdy ściągał twarz jakby się smucił,
 Lub głową wstrząsał, lub ręce zakładał,
 Jakby się ludziom na migi spowiadał.
 I szukał ruchem co raz mniej kłamanym,
 Aż znajdzie w sobie głos dość wiorogodny;
 Bo głos mniej może niż giest być udanym,
 I ztąd mniej skory jest i mniej wygodny,
 I musi w kłamstwo pierw zagaić ruchem
 Drugich; aż tego się nazbiera wiele —
 Wtedy zaś zwie się już ogółu duchem,
 Wyrazem myśli w tym zbiorowem ciele.
 I już się nie zwie kłamstwem — lecz organem,
 Albo koniecznym ogniwem tradycyi,
 Albo przyjętym trybem nieskłamanym,
 Regulaminem mody lub policyi —
 W sposób iż człowiek kłamiący, tam będzie
 Przez porównanie białym, jak łabędzie:
 Dla tego właśnie, iż możność zachował
 Zbłądzić — i oną wszech-prawość zepsował.