Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/193

 — «Za człowiekiem, szpiegiem, co przed chwilą
 Padł na kolana, widzę wasze głowy,
 Sędziowie moi! jak niemniej się chylą;
 Mąż ten podchwycił was giestem, mnie — słowy —
 Nikt z was nie wierzy w Bóztwo Cezarowe,
 Bo Cezar nie jest też od Apollina,
 Jowisza, Bacha, roślejszym o głowę —
 A ci że byli ludźmi, nie nowina! —
 Jakoż bez Boga będąc, szukacie go
 W wyższości męża tego, to owego;
 I ztąd zaiste mam ja dla was litość.
 Wszakże bez granic mieć jej nie mam prawa,
 Bom nie jest pierwszy i znam przyzwoitość;
 Mam wzgląd na wszystkich, których jest ma sprawa,
 Na tych co byli przedemną sądzeni
 I tych co będą, i tych co są może
 Tu, gdzieś wśród ciżby ludu utuleni,
 Jeźli zrządzenie ich powoła Boże.»

 To mówiąc, pojrzał z tem skąpstwem anioła,
 Z jakiem chleb łamiąc w ubogiej rodzinie,
 Ogląda ojciec żali co nie ginie,
 Im chętniej dając, uważniej do koła — —
 «Jakoż, czci Bozkiej nie dam posągowi,
 Przez który kłamstwo wasze się stanowi,
 I strząsam szaty, nie iżbym Cesarza
 Klął, albo zniżał, jak indziej się zdarza;
 Lecz że go cenię. Wy co wart, nie wiecie;
 Wy uwielbiacie, cenić nie umiecie.
 A że z przed serca Boga wam zakryto,
 Zowiecie Bogiem wszelkie incognito.» —

 «Na klęczki!» — Pretor głosem wrzasł takowym,
 Jakim się sprawia szyk w polu bojowym —
 Aż poszła cisza po rzeszy szeroko,
 Jak po jeziorze nagła wiatru zmiana,
 Aż w poczcie gwardyi jękło coś głęboko,
 Szablica jakaś spadła odpasana,