Strona:Poezye Cypriana Norwida.pdf/189

 Prócz osób głównych nikt z tych co tam biegli
 Przy towarzyszu drogi się nie wstrzymał
 Jedni się zdala zaledwo spostrzegli —
 Drugi dojść nie mógł gdzie chciał, lecz się zżymał
 Na wyrywany mu z rąk rąbek togi,
 Którym się druha i rozmowy trzymał;
 Inny szedł z tłumem, zdawszy się na bogi.

 Syn Aleksandra poczuł tuż przy sobie
 Kolumny ocios i wsparł ręce obie —
 I blizko rdzeni będąc, słuchał sprawy. —

 Barchob, Jazona uczeń, stał daleko;
 Lecz rzucał okiem nie bez pewnej wprawy,
 A okiem zimnem — tak rzemieślnik wieko
 Trumny ogląda i dwie strony mierzy,
 By trafnie oddać co której należy.
 Tak czyni jeszcze i posłannik, który
 Ma zdać rachunek z liczby i natury
 I położenia rzeczy; ale przeto
 Tyle jest wierny, ile oddalony
 I wie co to jest? o ile? i gdzie to?
 Lecz w tem nie będąc, jednej tylko strony
 Nie zna: ta właśnie jest rzeczy zaletą!

 Grammatyk nie sam stał, po jednej stronie
 Kupca fig, z drugiej mając gladjatora —
 I coraz zdawał się pokłaniać skronie
 W prawo to w lewo — jak osoba chora,
 Lub niemy, kiedy mówić chce o zgonie.
 Pisarz te słowa jął czytać:

 — «Zaiste
 Ze świąt, jeżeli które uroczyste
 W obliczu prawa, to Cezarskie święto;
 Mąż co tu stoi tak jak go ujęto,
 Jak świadczą starzy, znający go zblizka,
 Nazwiskiem Quidam, że nie miał nazwiska,