Strona:Poezye (Odyniec).djvu/642

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Smutneż teraz serce moje!
Za pokutę, zda się, stoję
Na gorącym kamieniu.
Gdy mię słyszy a żałuje,
Niech choć która pocałuje,
Na osłodę w cierpieniu!

1822.