Strona:Poezye (Odyniec).djvu/589

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Aż gdy cierpliwych, wiernych statecznie,
Bóg się nakoniec użali,
I oddalonych połączy wiecznie,
By wiecznie wzajem kochali:
Jak muszą, słodkie być łzy, co wtedy
Jedynym uczuć tłómaczem! —
O! moja luba! kiedyż my, kiedy
Takiemi łzami zapłaczem?

1827.