Ta strona została uwierzytelniona.
Stokrotka mruga rzęsą,
Przechwala się mak duży,
Że piękniejszy od róży;
Lipa rozrzuca kwiatem
I woń przeciąga światem.
I znowu dana, dana
Brzmi nóta zabłąkana
Od wieczora do rana.
Jeno nie ta sieroca,
Która nędzę ozłoca.
Ale téj co ją zową
W grze najpierwszą królową,
W chacie srebrem i złotem,
A w kochaniu nicpotem.
I u téj dana, dana,
To znaczy że kochana,
U matki wychowana.
Że u niéj krówka dojna,
Że chata czysta, strojna,
Że Boża ręka hojna.
