Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/123

Tutaj pociecha wygnańcom rozlana,
 Tu koniec wszelkiej boleści! —
I córa bogów — u was prawdą zwana,
Wielu tak straszna, a mału tak znana,
 Kres drogi mojej obwieści!

„Snów twych — w wieczności nastąpi ziszczenie!
 Lecz oddaj młodość mi swoją;
Tylko nagrody wziąwszy zapewnienie —”
Jam z piersi wydarł młodości promienie,
 I młodość oddałem moją! —

„Oddaj mi Laurę! czystości gołębiej,
 Którąś ukochał z zapałem!
Za grobem spłacę ból, co dziś cię gnębi! —”.
Jam serce rozdarł — i wyrwał ją z głębi,
 I płacząc głośno — oddałem!

W tem śmiech, co duszę rani nakształt grotów,
 Zabrzmiał szyderskim chichotem.
„Więc uwierzyłeś? na zdradę bądź gotów!
Zdradę kłamczyni, służebnej despotów,
 I giń — z marzeniem twem złotem!”

Jak roju wężów syk szedł coraz dalej:
 „Przeszłości strasząsz cię mary?
Czem są twe bogi, które ludzkość chwali?
Te zbawce świata — na rozumu szali?
 Na strach zmyślone — lub czary?”

„Czemże jest przyszłość, co śni w grobów łonie?
 Ułudna wieczności władza?
Oto nicością w dogmatu osłonie,
Bojaźnią, w własnem wymarzoną łonie,
 Którą strach w potwór przeradza!”