Strona:Poezje (Władysław Bełza).djvu/058

Nawet do boku nie przypiął pałasza,
Bo czyjaż ręka tknąć go się poważy?
 KARLIŃSKI.
Więc on? on, mówisz? czyżby śmiał zuchwały
Sam, własną ręką ściągać na się burzę?
Igrać z rozpaczą — nie, to krok zbyt śmiały,
A ludzie podli — zazwyczaj są tchórze!
Lub może przyszedł pokorny i zgięty,
Łaski, jak drugi żebrać Iskarjota?
I chce w padalcze owinąć mię skręty,
Niepomny ostrza mojego brzeszczota?
Jakże, czy dobrze patrzałeś mu w oczy?
 ZAREMBA.
Dawna w nich buta kipi i płomienie!
 KARLIŃSKI.
Panie Stadnicki — waść ze mną się droczy,
Nie wiesz, że jedno mej ręki skinienie
A pogrzebowe zaczną dzwony dzwonić.
Dobrze, niech wejdzie! oczy mu zasłonić
I przez kurytarz prowadzić go ciemny.
Stać w pogotowiu, pozapalać lonty!
 ZAREMBA.
Jak każesz wodzu, lecz zachód daremny,
Jemu tu w zamku znane wszystkie kąty (odchodzi).


 SCENA III.
 KARLIŃSKI Z ŻONĄ.
 KARLIŃSKI.
Idź tam Barbaro — ( wskazuje na kaplicę)
 upadnij przed Panem,
I siły błagaj dla męża w tej porze,
By wyszedł cało z tej walki z szatanem —
Aby nie zadrżał —
 KARLIŃSKA.
 Wspomagaj cię Boże.
 (Odchodzi na prawo.)