Strona:Pisma IV (Aleksander Świętochowski).djvu/174

 Elpinika. Kazałam, ale ty milcz — nawet przede mną, nawet przed sobą. Jeżeli oczy twoje zdradzą to jednem mrugnięciem, każę je zalać roztopioną żywicą. Nie rozmawiał z tobą?
 Egina. Owszem.
 Elpinika. Czemuż mi odrazu tego nie powiedziałaś, głupia śmieciucho! O co pytał? (niewolnica milczy). O co pytał?
 Egina (zmieszana). Czy bym nie pozwoliła mu siebie... odmalować.
 Elpinika. Odmalawać — ciebie — moją niewolnicę! A to zgroza! Pod rózgami puścisz ty dla niego, podła liszko, czerwoną farbę!
 Egina (klęka), Litości, pani — com ja winna — przecież nie chciałam.
 Elpinika. Wiedziałaś o tem, że on mnie malował.
 Egina. Tłomaczyłam mu, ale roześmiał się i odrzekł, że...
 Elpinika. Że co? Mów!
 Egina. Że panią malował z tyłu, a mnie chce — z przodu.
 Elpinika. Kłamiesz! A, mizdrzyłaś się do niego — ale ja cię tych umizgów oduczę. Naprzód precz! Chlewy podmiatać będziesz — nie mnie ubierać. Albo nie! Kapros!
 Kapros. Jestem.
 Elpinika. Sprzedasz ją dziś za byle co, komukolwiek... A przed wyprowadzeniem na targ daj jej dobrą pa-