Strona:Pisma Henryka Sienkiewicza (ed. Tyg. Illustr.) vol. 37.djvu/118

jechała kilka kroków naprzód, za nią zaś podążał Sinten, młody Kładzki, Porzecki, Wilkisbej i Waxford. Na Świrskim grupa ta uczyniła wówczas fatalne wrażenie, jakiegoś zwierzęcego pościgu samców za samicą. Obecnie obraz ów stanął mu jak żywy w pamięci i wrażliwa, artystyczna jego natura poczęła cierpieć naprawdę. »Ostatecznie to tak jest — mówił sobie: za nią biegną wszyscy, i gdybym ja przewrócił się przez jaką przeszkodę, toby jej dobiegł następny!«...
 Lecz dalsze rozmyślania przerwała mu pani Elzenowa, której poczęło być w cieniu chłodno, i która oświadczyła, iż pragnie rozgrzać się nieco na słońcu.
 — Pójdźmy do mieszkania i niech pani weźmie okrycie — rzekł, wstając Świrski.
 Poczem ruszyli z powrotem na górny taras, ale w połowie schodów ona zatrzymała się nagle:
 — Pan ze mnie niekontent — rzekła. — Co ja zawiniłam i czy nie postąpiłam jak trzeba?
 Na to Świrski, który uspokoił się nieco przez drogę, i którego ujął jej niepokój, odrzekł:
 — Niech pani wybaczy staremu dziwakowi; to ja panią przepraszam.