Zkąd wesele nam przynosi,
Miły pokój ludziom głosi, Odkupiciel.
KOLĘDA 4.
A cóż to za dziecię? wszakże go widzicie:
Patrzcież pilnie i usilnie, jakie to powicie.
Pan to jest nad Pany, dziś z nieba zesłany,
Pan wysoki, spieszcie kroki, wszakże się dowiecie.
A byćże to może, czy Pańskie to łoże?
W tym żłóbeczku, na sianeczku, leżysz mocny Boże.
Zimno członki ściska, z ocząt łzy wyciska:
Któż Panięciu, któż dziecięciu płakać nie pomoże?
Tak to Majestacie, mieścisz się w tej chacie:
Wszechmocnego, niezmiernego, w ludzkiej kryjesz szacie.
W pieluszki krępuje matka i całuje:
Związanego, złożonego, otóż Pana macie.
Cóz to za przyczyna, pociecho jedyna;
Że w posturze i w figurze, sławiasz ziemi, Syna?
Miłość to sprawiła, ze uczłowieczyła
Boga mego, nie prę tego: że przyczyną wina.
Toć miłość miłością, łaskawość wdzięcznością
Kompensować i wetować, jest samą słusznością.
Pokłon uniżony, przyjmij utajony
W ludzkim ciele, już się ściele człek z uniżonością.
Całujem rączęta, które grzechów pęta,
Pozrywały, potargały, zkąd nam wolność święta.
Największy szacunek, serca w podarunek,
Dobywamy i składamy, pod twoje nożęta.
A cóż z tą dzieciną będziem czynili,
Pastuszkowie mili, że się nam kwili?
Zaśpiewajmy mu wesoło,
I obróćmy się z nim wkoło,
Hoc, hoc, hoc, hoc.
Podobno dzieciątko że głodne płacze,
Dla tego tak z nami nie rado skacze:
Więc ja mu dam kukiełeczkę,
I masełka osełeczkę,
Pa, pa, pa, pa.
Czy bez Matuleńki płacze dziecina,
Więc ją do miłego zaprośmy Syna:
Mama, mama, do dziecięcia,
Utul tego płacz panięcia,
Ma ma, ma ma.
Czy dla tego płacze mój złoty duszka,
Że nie ma Józefa w domu staruszka:
Więc Józefa zawołajmy,
I ciesząc go zaśpiewajmy,
Ta ta, ta ta.
