Strona:Pamiętniki o Joannie d’Arc.djvu/28

to mu dwa palce za to, że drapał ludzi, ja mu tę rękę codzień obwijałam, aż dopóki się nie wygoiła.
 — Ale przecież na wdzięczność warjata liczyć nie można — odparła mała Mengetta — zapomina o wszystkiem, gdy dostaje ataku, więc groziło ci wielkie niebezpieczeństwo.
 — Groził ci siekierą, wszak prawda? — pytał Słonecznik.
 — Tak.
 — Nie bałaś się?
 — Nie, a przynajmniej bardzo mało.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem sama dlaczego.
 Roześmieliśmy się wszyscy na te słowa pełne prostoty.
 — Dlaczego nie uciekałaś z nami? — pytała Letellier.
 — Bo trzeba go było koniecznie do klatki zaprowadzić, inaczej zabiłby każdego, kogoby na drodze spotkał.
 Milczeliśmy czas jakiś, zapewne każdy myślał o tem, jak marnym jest w obec tej małej dziewczynki. Szukałem jakiegoś usprawiedliwienia dla swego postępku, ale nie znalazłem nic, więc milczałem.
 Rainguesson zaś odezwał się.
 — Spadło to tak niespodziewanie. Gdybym się przez chwilę zastanowił, czyżbym u-