Strona:Pamiętniki o Joannie d’Arc.djvu/24

kleństwa na głowę królowej. Nareszcie Jakób d’Arc rzekł:
 — Ależ tyle krąży plotek, które okazują się zmyślonemi, więc być może, że i ta nie jest prawdziwą.
 — Kto ci o tem powiedział?
 Zbladła twarzyczka Joasi; bała się usłyszeć złą nowinę, przeczucie nie zawiodło jej.
 — Proboszcz z Maxey.
 Tchu nam zabrakło, znaliśmy go wszyscy, jako wiarogodnego człowieka.
 — I uwierzył temu?
 — Uwierzył i powiedział, że wie dobrze, iż to jest prawdą.
 Dziewczynki płakać zaczęły, chłopcy zachowali grobowe milczenie.
 Na twarzy Joasi malowało się przygnębienie i rozpacz, nie wypowiedziała jednak jednego słowa. Brat jej Jakób pogładził ją po główce, ona wzięła jego rękę i przycisnęła ją do ust, dziękując za okazane współczucie. Reakcja nastąpiła i chłopcy wszyscy naraz mówić zaczęli. Noël Rainguesson rzekł.
 — Czyż doprawdy nigdy ludźmi nie będziemy? Rośniemy tak pomału, a Francja tak potrzebuje żołnierzy, którzyby krwią swoją zmyli, czynione jej zniewagi!
 — Nienawidzę młodości! — krzyknął Piotr Morel, przezwany Konikiem polnym, gdyż miał