Strona:PL Zola - Kartka miłości.djvu/164

 Milczał; ona dalej mówiła gwałtowniej:
 — Widzisz pan. że jestem silną... Czy płaczę? czy rozpaczam?... Mów. Chcę wiedzieć prawdę.
 Henryk patrzał na nią wytężonym wzrokiem. Wreszcie przemówił powoli:
 — A więc dobrze, jeżeli za godzinę nie opuści ją ta senność, to będzie po wszystkiem.
 Helena ani jednem łkaniem nie odpowiedziała na to: zimny pot oblał ją, i włosy powstawały z przerażenia. Spojrzała na Joannę, upadła na kolana i ujęła dziecię w swe ramiona, jak gdyby chcąc bronić praw swoich do niego. Długo trzymała twarz swoją pochyloną nad nią, pojąc się jej widokiem, pragnąc przelać w nią własny oddech, własne życie nawet. Sapiący oddech małej stawał się coraz krótszy.
 — I nic już poradzić na to nie można? — zapytała wreszcie, podnosząc głowę. Dla czego stoisz pan tak? Rób cokolwiek...
 Zniechęcony, smutnie pokręcił głową.
 — Rób pan cokolwiek... — Albo ja wiem co? Cośkolwiek. Musi być przecież środek jaki... Nie dasz jej tak umrzeć. To niepodobna!
 — Zrobię Wszystko — rzekł tylko doktór.
 Powstał. I rozpoczęła się stanowcza walka. Doktorowi wróciła wszystka jego krew zimna i stanowczość. Dotąd nie mógł się odważyć na gwałtowne środki, bojąc się osłabić to ciałko, i tak już mało życia mające w sobie. Ale teraz nie wahał się już; kazał Rozalji przynieść dwanaście pijawek. Nie taił przed matką, że była to rozpaczliwa próba, która mogła uratować lub zabić jej dziecię. Kiedy już przyniesiono pijawki, zawahała się znowu.
 — O, mój Boże — szepnęła, — mój Boże, jeżeli ją zabijesz...
 Musiał wówczas wydrzeć jej zezwolenie.
 — Niechże i tak będzie! — przystawiaj je, ale niech cię Bóg natchnie.