Strona:PL Zapolska - Wodzirej T. 2.djvu/258

 Jak kapryśna kobieta, zastawił się natychmiast bólem głowy.
 Usiadł na łóżku, zdjął fular, który wiązał umyślnie na noc, aby włosy układały się w jedne i te same linie.
 Wielohradzka podała mu flaszeczkę z wodą kolońską.
 — Natrzyj skronie. Może weźmiesz antypiryny?
 Lecz on potrząsał przecząco głową.
 — Nie! nie! potrzeba mi tylko świeżego powietrza i spokoju.
 Unikał spojrzenia w twarz matki. Nie chciał w niéj wyczytać wrażeń świeżo przebytéj ciężkiéj chwili. Zagłębił się cały w ręczném lusterku, które zawsze miał koło łóżka, na stoliku.
 — Okropnie dziś wyglądam!... — zadecydował półgłosem.
 Wielohradzka westchnęła.
 — Nie idź dziś do biura!... — zaproponowała nieśmiało.
 — O! nie! nie! pójdę!... Niech tam! zdechnę w tym deptaku!
 Machnął ręką ze wspaniałą pogardą.
 — Tém lepiéj!... — wyrzekł ironicznie i lusterko w fałdy kołdry porzucił.
 Wielohradzka pokiwała głową.
 — Ach!... Tadziu! Tadziu!... jak téż można tak