Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/87

 Ksiądz proboszcz z Montmorency przemawiał do nowożeńców.
 Małgorzata nie taiła wzruszenia i radości, którą była przejęta. Paweł był też wzruszony — znalazł tylko, że msza za długo trwała.
 Po śniadaniu Paweł wziął pod rękę nieco oszołomionego winem teścia, a zaprowadziwszy go do biblioteki pełnej wspaniale oprawnych dzieł, których Mikołaj Bouchard nigdy nie czytał, rzekł, kładąc przed nim plikę papierów.
 — Oto drogi ojcze spis moich długów, które raczysz może uregulować.
 — Ależ czemu nie zajmiesz się tem sam drogi zięciu?
 — Bo wyjeżdżam...
 — Wyjeżdżacie! — zawołał Mikołaj Bouchard osłupiały.
 — Tak za dwie godziny, wyjeżdżamy do Włoch, tam spędzimy miodowe miesiące.
 — A ja o tem nie nie wiedziałem! — jęknął poczciwy starzec zgnębiony.
 — Nie wspominałem ci o tem mój ojcze, myśląc, iż nie zapomniałeś, że w świecie arystokratycznym moda ta, jest prawem...
 Wspomnienie arystokratycznego świata zamknęło usta byłemu kupcowi.
 — Pamiętałem o tem... lecz to nie przeszkadza, że mnie to mocno zgnębiło... Nie będziecie przynajmniej długo podróżować?...
 — Sześć tygodni, lub dwa miesiące...
 — To dla mnie wieczność cała... nie widzieć tak długo dziecka swego!... Piszcie choć czasem do mnie...
 — Będziemy i to często, obiecuję ci ojcze...
 — Pieczętujcie listy herbową pieczątką... Wiadomości od was będą osładzać moją samotność. Ale, ale, przyniesiono właśnie karty, uwiadamiające o waszym ślubie...
 — Porozsyłasz je ojcze...
 — Tak, moim znajomym, lecz twoich nie znam...