Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/59

mówiących, została olśniona wymową Pawła. Ogarnęła ją wielka nieśmiałość, lecz po chwili odzyskała panowanie nad sobą, i odpowiadała na pytania trafnie, dowodząc, że intelligencja jej równała się piękności.
 Paweł i Małgorzata zatrzymywali się po drodze. Ona rwała róże, układając z nich wiązankę, którą przypięła do stanika.
 — Czy mogę panią prosić o jedną łaskę? — zagadnął nagle Paweł.
 Małgorzata podniosła na mówiącego zdziwione oczy.
 — Łaskę? — powtórzyła.
 — Nie domyśla się pani?
 — Nie...
 — Chcę prosić o jeden kwiat róży...
 — Nic łatwiejszego — rzekła pochylając się nad krzakiem róży mchowej, biorąc do ręki na wpół rozwinięty pączek.
 Paweł powstrzymał ją.
 — Nie zrozumiałaś mnie pani — ja pragnę mieć jedną z róż, które przystroiły ciebie pani.
 — Czemu? — dodało dziewczę z zachwycającą naiwnością, — te są o wiele piękniejsze.
 — Być może, lecz tamte mają dla mnie większą wartość.
 Małgorzata przestała pytać. Twarz jej powlokła się szkarłatem, a serce silniej bić zaczęło.
 — Czy pani odmawia?...
 Dziewczę odczepiło jeden kwiat róży i drzącą ręką podało go towarzyszowi.
 — Dzięki! zawołał Paweł — stokrotne dzięki! — Podniósł kwiat do ust i złożył na listkach pachnących gorący pocałunek.
 — Brawo panie hrabio! otóż to co się zowie rycerskość tradycyjna!... postępek godny nieboszczyka Richelieu’go! — zawołał Mikołaj Bouchard zacierając ręce.
 Obaj przyjaciele, ukryci za klombem bzu, byli świadkami wyżej opisanej sceny. Nagła interwencja