Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/5

 — Racya. Trzebaby się pozbyć ich wszystkich.
 — Tak, ale cóż wtedy?
 — Nie traciło by się.
 — Zapewne, ale by się i nie zyskiwało.
 — Cóż ma dla nas za wartość p. de Nancey?
 — Zaproponuje układy.
 — Boję się tego.
 — Może da 75%.
 — Albo 50.
 — Ja się nie układam.
 — Ah! ba!
 — Nie opuszczę franka z mojej sumy, która wynosi 48,000. Winien, niech płaci.
 — Słusznie, ale jak zarząda zwłoki?
 — Odmówię.
 — Odmówiemy wszyscy. Chyba że da pewne gwarancye.
 — Tak. A jak nie da?
 — Z tradujemy.
 — Ogłosić bankructwo niepodobna, nie jest kupcem.
 — Można wywłaszczyć. Posiada jeszcze ten pałacyk i piękne dobra w Normandyi. Zawsze to ma wartość.
 — Nie licząc mebli, które łatwo spieniężyć, koni, powozów etc.
 — Meble?.. nigdy w życiu! — zawołał tapicer. — Nie dam tknąć mebli, nie pozwolę! Meble są moje, zabiorę je sobie! To wyborne!
 — To samo uczynię z końmi, które są niezapłacone!
 — Ja z zaprzęgami.
 — Zabieram swoje powozy!...
 Zaczęto szemrać. Wniosek niepodobał się pozostałym. Cały inwentarz ruchomy, zarówno jak i nieruchomości, winny być sprzedane, na rzecz masy wierzycieli. Gwar się wzmagał, gdy w drzwiach stanął czarno ubrany lokaj, wyglądający na gentlemana i donośnym głosem wyrzekł słowa:
 — Panowie, oto pan hrabia!