Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/134

 — Jesteś blady, widać że cierpisz — rzekła Blanche łagodniej — cóż ci jest?...
 — Umieram — ty minie zabijasz... konam z miłości dla ciebie...
 — Nie umiera się z miłości!!!
 Na mnie dowód najlepszy...
 I Paweł, padłszy na kolana, zaczął wymownemi słowy opisywać dzieje swej przerażającej namiętności. Błagając, żebrząc litości, łkał głośno.
 Ona patrzyła na niego wzruszona.
 — Powstań. pan — rzekła podając mu rękę, którą on chciwie przycisnął do swych ust spieczonych. — Smutek twój mnie wzrusza, boleść przeraża... Ulituję się nad tobą... Sądziłam, że przestałam już cię kochać, lecz śmierci twej nie chcę...
 — Zycie moje jest w twojem ręku. Bądź moją, a zmartwychwstanę...
 — Wolno! — przerwała Blanche. — Posłuchaj mnie, ja obiecuję to tylko, co będę wstanie dotrzymać!.. Jestem kobietą, nie aniołem.. Zapomnieć zniewagi, niemogę... Przebaczyć?... Nigdy... Lecz można zmazać takową...
 — Zmazać? — powtórzył Paweł. — Jak? mów prędko!...
 — Hrabina wypędziła mnie ze swego domu, niech mnie w twoim przeprosi!
 — Jakże zmusić do tego Małgorzatę! — wybełkotał Paweł...
 — To już twoja rzecz!.. Wszakże jesteś panem u siebie.
 — A jak odmówi?...
 — Jak odmówi, wszystko stracone! — rzekła Blanche z ironją — to są moje ostatnie słowa! Zmaż zniewagę, lub żegnaj na wieki... Mąż mojej nieprzyjaciółki, będzie moim nieprzyjacielem. Miej odwagę być panem w swym domu, lub nazwę cię podłym!... Czy nie należy karcić dzieci, gdy się buntują?...
 — Małgorzata ulegnie... wyszeptał Paweł.
 — Kiedy?
 — Dziś.