Strona:PL X de Montépin Z dramatów małżeńskich.djvu/121

 Szelest kroków zwrócił jego uwagę, otworzył oczy pytając;
 — Kto tam?...
 — To ja... — rzekła Małgorzata, zbliżając się ku niemu.
 René zadrżał. Nie wierzył własnym oczom.
 — To pani, hrabino!... — wyszeptał — Pani tutaj... to niepodobne!...
 — A jednak tak jest... — odrzekła, — Jesteś pan chory... byłam niespokojna, chciałam cię widzieć... i przyszłam... Cóż w tem dziwnego... wszak jesteśmy przyjaciołmi?...
 — Oh! Boże, czy ja jestem twoim przyjacielem?! Chciałbym oddać życie za ciebie pani!... Oh! jakżeś.. dobra hrabino, wdzięczność moja nie ma granie... Ale lękam się...
 — Czego?...
 — Jeśli się kto dowie?...
 — To cóż?.. Ozy przychodząc tu, popełniam co złego?...
 — Oh! nie...
 — Lecz nie zajmuj się pan moją osobą — przerwała żywo Małgorzata... — Mówmy o tobie... Biłeś się... Oh! jakże mężczyzni są nierozważni, narażając swe życie o byle drobnostkę... Lecz cóż było powodem zajścia?...
 — Nie ważnego — szepnął René zmieszany. — Spór o wyścigowego konia...
 — Nie — rzekła — to nie było przyczyną...
 — Ależ naprawdę...
 — Nie mów pan nieprawdy!... Znam cię, nie narażałbyś swego i cudzego życia dla konia... Więc nie ukrywaj przyczyn, chodziło o kobietę, czuję to...
 Pan de Nangés pochylił głowę milczące.
 — Widzisz — rzekła hrabina, a głos jej drżał silnie. — Miej ufność, jestem twoją przyjaciółką, mogę zostać powiernicą twych tajemnic i smutków...
 — Oh pani! błagam cię, nie pytaj mnie więcej...
 — Dla czego?...
 — Są rzeczy o których ty nie powinnaś wiedzieć...