Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/456

 Verrière, jak wiemy, wyszedł do swego gabinetu z Arnoldem.
 — Siądź, proszę... — rzekł, wskazując mu krzesło. — Chcę z tobą pomówić o kilku nader ważnych szczegółach.
 — Co do naszych przyszłych bankowych interesów?
 — Nie.
 — Zatem co do projektowanego małżeństwa?
 Bankier skinął głową twierdząco.
 — Chodzi więc o pannę Anielę? — rzekł Desvignes.
 — Tak.
 — Słucham cię zatem, kochany wspólniku.
 — Żądałeś, abym ci przyrzekł rękę mej córki w nagrodę tej wielkiej przysługi, jaką mi oddałeś... — począł Verrière. — Odmówić nie mogłem... przyrzekłem...i nie żałuję tego, widząc, że kochasz Anielę. Kochając, będziesz dobrym dla niej, a przy posiadanem bogactwie, niczego do uprzyjemnienia życia braknąć jej nie będzie. Należy mi jednak ciebie uprzedzić, że moja wola nie wystarczy na przyprowadzenie do skutku w krótkim czasie tego małżeństwa. Stoimy wobec ciężkiej do zwalczenia przeszkody...
 — Znam ją... — rzekł Desvignes.
 — Jakto... wiesz o tem?
 — Wiem... że panna Aniela jest zakochaną, czyli raczej, zdaje się jej, że kocha... Wiem!
 Bankier spojrzał z osłupieniem na mówiącego.
 — Doprawdy... — wyrzekł po chwili — wierzyćby trzeba, iż masz chyba na swoje usługi szatana!
 — Lub raczej, że sam nim jestem... — odparł, śmiejąc się, Desvignes. — Mefisto w kostiumie dżentlemena! Otóż kochany wspólniku, powiem ci więcej... co cię bardziej jeszcze zadziwi. Nietylko wiem, że panna Verrière oddała swe serce, lecz wiem, kogo kocha.
 — Niepodobna, byś wiedział!...
 — Jest to pewien porucznik artyleryi, Emil Vandame, jej kuzyn, jeden ze spadkobierców, jacy nam przeszkadzają.