Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/422

 Woźny w szarym, stalowej barwy surducie, ze srebrnemi guzikami, siedział w korytarzu, gotowy do udzielania objaśnień przybyłym.
 — Co pan sobie życzysz? — zapytał.
 — Pragnę się widzieć z panem Juliuszem Verrière.
 — Pan bankier był już w biurze zrana, jak zwykle, a obecnie pojechał do domu na śniadanie.
 — Ale powróci?
 — Zapewne.
 — O której godzinie?
 — Pomiędzy pierwszą a drugą... lecz jeżeli pan masz interes do banku, można się udać do którego z urzędników, objaśnią pana w tym razie.
 — Chcę zinkasować czek.
 — Udaj się więc pan do okienka, oznaczonego drugim numerem, tam pan załatwisz tę sprawę.
 Desvignes, podszedłszy w miejsce wskazane, znalazł zamknięte okienko. Zapukał w nie zlekka.
 Otwarły się małe, ruchome drzwiczki, a po za niemi ukazała się głowa młodego mężczyzny.
 — Przychodzę zinkasować czek — rzekł Arnold.
 — Proszę o niego... — odparł urzędnik, a ująwszy podłużny blado-różowy kawałek papieru, spojrzał na podpis, mówiąc:
 — Rachunek Samuela Rénard.
 Następnie rzucił okiem na cyfrę, szepcąc ze zdumieniem, do którego łączyła się źle utajona trwoga:
 — Pięćset tysięcy franków!
 I zamknąwszy okienko, poszedł do swoich kolegów, siedzących po nad księgami.
 — Czek Samuela Renarda... — rzekł do jednego z nich. — Jak stoi jego rachunek, przeszukaj pan w papierach.
 — Ma u nas pięćset osiemdziesiąt tysięcy franków — odrzekł zapytany, przerzuciwszy księgę. — A czek na ile?
 — Na pięćset tysięcy.