Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/367

wielce jest do twego zbliżonem, ponieważ tamten nazywa się Delvignes. Zresztą posłuchaj... opowiem ci wszystko.
 Tu opowiedział znane nam już szczegóły.
 — Szczęściem — rzekł Arnold — że z tego listu i medalika ów Delvignes nie będzie nic mógł się domyśleć. Ów agent handlowy, spostrzegłszy, że zaszła pomyłka w nazwiskach, list zwróci, albo go zniszczy. Lecz inne, bardziej ważne, zagraża nam niebezpieczeństwo...
 — Cóż takiego?
 — Oto medalik, nierozważnie przez ciebie zgubiony.
 — Jakto... ty już wiesz o tem? — zapytał Scott osłupiały.
 — O tem i o wielu innych rzeczach. Czyliż ta schadzka, jaką mi w liście naznaczyliście, nie miała na celu pewnego chłopca, Misticota, sprzedającego medaliki na Montmartre?
 — Tak... właśnie.
 — Ów Misticot poznał cię, gdyś przyprowadził konia z powozem Loriotowi.
 — To jest zdawało mu się, że mnie poznaje.
 — Tak... zdawało mu się to przed dwoma dniami, dzisiaj ma pewność.
 — Jak... zkąd?
 — Dzięki kupionemu od niego medalikowi, który zgubiłeś, a jaki on znalazł między deskami siedzenia, jadąc tymże samym powozem na wesele.
 — Czy podobna? ależ ten medalik jest takim, jak inne.
 — Przeciwnie, miał skazę... maleńką na środku dziureczkę.
 — Ach! prawda... przypominam to sobie... Do kroć tysięcy piorunów! — zawołał anglik, zrywając się z gniewem. — Biadaż mi... biada!
 — Zapewne, ponieważ ten młody głupiec powziął niebezpieczne zamiary...
 — Przeciw mnie... z jakiej przyczyny?
 — Jest przekonanym, że kłamiąc, jak ty natenczas skłamałeś i zaprzeczając uparcie swej tożsamości przy spotkaniu