Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/326

włóczęga po bulwarach Batignolles i de Clichy, ubrany z najgorszym gustem, pretensyonalnie.
 — A przybywajże, próżniaku, łapimucho! — zawołał nań Loiseau.
 — Wiecznie się ten człowiek opóźnia... — wymruknął Piotr Béraud — mimo, iż nie nad pracą, trawi godziny.
 Melania pochyliła się ku wdowie Perrot, pytając zcicha:
 — Ach! jakiż piękny chłopiec... kto to jest?
 — Jakto... nie znasz go?... odparła praczka z uśmiechem.
 — Nie znam.
 — Ależ to twój kuzyn, Fryderyk Bértin. Na nieszczęście, ów łotr jest rzeczywiście pięknym.
 — Czemże się on zajmuje?
 — Biega za dziewczętami..!
 — Ależ to nie jest zajęcie, któreby...
 — Rzecz naturalna... biorąc w ścisłem znaczeniu... Lubią go jednak dziewczęta... — przerwała wdowa.
 — Dzień dobry, ciotko Perrot! — ozwał się Fryderyk, podchodząc. — Pani! — dodał, składając głęboki ukłon Melanii, której elegancya i wykwintność stroju zwróciły jego uwagę.
 — Ależ to twoja kuzynka, Melania Gauthier — mówiła, śmiejąc się, wdowa Perrot; — czyliż jej nie poznajesz? Kiedyś mówiłam ci o niej...
 — Mówiłaś, ciotko, że kuzynka Melania jest piękną, lecz widzę, że jest sto razy piękniejszą, niż sądziłem, a ztąd to nie przypuszczałem, aby to ona być mogła.
 Melania zarumieniła się zadowolona.
 — Jesteś nader uprzejmym, kuzynie... — odpowiedziała. — Lecz czyli szczerze to mówisz?
 — Spojrzyj mi w oczy, kuzynko, a wyczytasz w nich, co myślę.
 Dziewczyna uśmiechnięta utkwiła wzrok w twarzy pięknego chłopca, który stał przed nią, pomuskując wąsika. Spuściła jednakże oczy szybko ku ziemi, owładnięta dziwnem, nieznanem dotąd uczuciem.