Strona:PL X de Montépin Walka o miliony.djvu/270

głową. — Ha! zresztą — dodał — ciebie to jedynie obchodzi. Narzeczona twoja ma matkę?
 — Nie... nie ma.
 — No! to jeszcze okoliczność łagodząca. Wracam ci honor potrosze. Lecz gdybyś wziął był teściową, nie chciałbym znać cię już więcej. Z kimże się żenisz?
 — Z Wiktoryną Béraud... moją kuzynką.
 — A! z Wiktoryną, kwiaciarką... Ładna i dobra dziewczyna... No! to nie jest jeszcze tak wielkie głupstwo, jak o tem zrazu sądziłem.
 — Dziękuję, papo Loriot.
 — Nie ma za co... Znasz mnie, że lubię mówić prawdę. Powiadasz więc, że potrzeba ci będzie powozów?
 — Tak.
 — Ile?
 — Chcemy urządzić rzecz tę okazale. Wszakże wiesz, ojcze, że raz się tylko umiera...
 — No, tak... Zaprosiliście wiele gości?
 — Trzydzieści osób, a co najmniej, dwadzieścia siedem.
 — Troje więc zaproszonych przyjdą pieszo?
 — Ale gdzież znowu! Mój wuj, bankier Juliusz Verrière, przyjedzie swoim powozem wraz z córką. Mój kuzyn, wicehrabia de Nervey, także swym własnym przyjedzie.
 — Jakto? — zawołał Loriot; — ty masz bankierów i wicehrabiów w rodzinie?
 — Ba! i nie jestem z tego dumnym bynajmniej, bo mam w rodzinie i gałganiarzów, czego się również nie wstydzę. Każdy człowiek wart tyle, co drugi.
 — Masz słuszność... byle był tylko uczciwym. Mówisz więc, dwudziestu siedmiu zaproszonych... to w siedmiu powozach z łatwością pomieścić się będą mogli. Dostarczę ci sześć pięknych lando i jeden powóz nowoodświeżony, jaki właśnie kupiłem.
 — Ileż to będzie kosztowało, ojcze Loriot?
 — Chcesz pewnie wynająć na cały dzień?