Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/442

 — A teraz? — zapytał Grzegorz, ukrywając swoją obawę.
 — Już przeszło...
 — Naprawdę?
 — Naprawdę, zapewniam was! — Oh! ja wyzdrowieję bardzo prędko, teraz, kiedy was oboje mam obok siebie!... Wasze przywiązanie, oto lekarstwo, jakiego mi było potrzeba...
 — Drogie, kochane dziecię — szeptała Paula.
 — Panie Grzegorzu — zapytała żywo Edma — czy widziałeś pan moją matkę?
 — Widziałem... Właśnie od niej wracamy.
 — Jakże ją pan znajduje?
 — Jak nie można lepiej... chociaż daleko jeszcze do zupełnego wyzdrowienia.
 — Ale ją wyleczysz, wszak prawda?
 — Wyleczę ją stanowczo i zupełnie.
 — Przyrzekasz mi pan?
 — Przysięgam nawet.
 — Oh! cóż to za dzień rozkoszny dla mnie! — wykrzyknęła Edma! — Boże! jakżesz jestem szczęśliwą, a dziś rano nie wierzyłam już w żadne szczęście... Jakżeż byłam niesprawiedliwą, niewdzięczną...
 I znowu młoda dziewczyna zalała się łzami, ale jakież to łzy były słodkie.
 — Doktorze — szepnęła panna Baltus do ucha Grzegorzowi — czy nie jesteś zdania, że po tak gwałtownych wzruszeniach, nasza ukochana Edma chyba bardzo potrzebować będzie spoczynku.
 — Zapewne — odrzekł młody doktor. A zwracając się do Rittnera, dodał:
 — Jakież są ostatnie przepisy pańskie?
 Doktor pomocnik podał swoją książeczkę, a Grzegorz przeczytał receptę wczorajszą.
 — W zupełności zgadzam się na to. Nic nadto nie można było zarządzić racjonalniejszego, nie potrzeba nic zmieniać.
 — Spodziewam się, że mnie pan nie opuścisz — rzekła chora z pewną obawą.