Strona:PL X de Montépin Lekarz obłąkanych.djvu/443

 Paula pochyliła się nad nią, pocałowała i odpowiedziała:
 — Nie obawiaj się o nic, kochanie, jeżeli cię teraz pozostawiamy samą, to dlatego, że potrzebujesz spokoju i snu.
 — Ale powrócicie?
 — Spewnością!
 — I prędko?
 — Bardzo prędko.
 — Nie powracacie dziś do Melun?
 — Ja muszę powrócić, ale nasz wspólny przyjaciel, pan Grzegorz, nie pojedzie ze mną.
 — Zostanie przy mnie?
 — Zapewne.
 — Na długo?
 — Na zawsze.
 Twarz Edmy zajaśniała radością.
 — Na zawsze! — powtórzyła. — Czyż to możebne?
 — To możebne i pewne. Doktor Vernier jest tutaj u siebie. Od wczoraj zakład ten do niego należy.
 Młoda dziewczyna klasnęła w dłonie.
 — Oh! jeżeli tak, to pewną jestem, że niezadługo zupełnie będę zdrową! Idźcie teraz, nie zatrzymuję was. Muszę odpocząć po tej wielkiej radości.
 Uśmiechnęła się do Pauli i Grzegorza, poczem wolno opierając swoją blond główkę na poduszkach, przymknęła oczy, ażeby we śnie zatrzymać wielkie szczęście, jakiem przepełnioną była jej dusza.
 Wszyscy wyszli z pokoju.
 — Nie mogę wątpić — mówił do siebie Rittner. — Doktor Vernier jest tym samym doktorem, co w Melun leczył panią Delariviére. Ale kto może być ta młoda osoba, której nie wymieniono nazwiska? Jest w tem coś tajemniczego i niebardzo bezpiecznego.
 — Ah! proszę pani! — wykrzyknął Grzegorz, wychodząc z pawilonu — czy pani nie wydaje się tak jak mnie, że nas tu sprowadziła ręka Opatrzności? Odnaleźć jednocześnie i matkę i córkę i to tak niespodzianie! To nie prosty przypadek to zrządził! Widocznym jest w tem palec Boży.