Strona:PL X de Montépin Kochanek Alicyi.djvu/186

 Otóż w obecności pułkownika, zwyczajni rabusie któremi dowodził, tracili wszelką wolę, i nic postanowić nie umieli.
 Nastała cisza, przy której słychać było suchy odgłos butów z ostrogami, kroczących szybko po posadzce sąsiedniego pokoju...
 — Obywatelu pułkowniku, nie wchodzić tam! — szepnął jeden z rabusiów wzburzonym głosem.
 — Dlaczego?
 — Łajdak wersalczyk ma rewolwery.
 — Cóż z tego?
 To mówiąc, pułkownik ze szpadą pod lewem ramieniem a rewolwerem w prawej ręce, przestąpił bez wahania próg niebezpiecznego pokoju.
 Federaliści otworzyli nie tylko okiennice, ale i okna salonu w którym się znajdowali, zatem dostatek było światła, by módz przypatrzeć się złączonym w uścisku kochankom, którzy od kilku sekund na śmierć wyczekiwali.
 Oczy Pawła spotkały się z wzrokiem nowo przybyłego. Podwójny okrzyk wyrwał się z ust obudwu mężczyzn.
 — Książe! — rzekł pan de Nancey.
 — Hrabia! — zawołał Gregory.
 — Żywy! — rzekł Wołoch... I pocieszony! dodał rzucając spojrzenie na Alicyę. — Winszuję panu hrabiemu!... Sądziłem, że umarłeś dawno!... Widocznie nie dobrze cię zabiłem!...
 — Możesz to pan sobie powetować dzisiaj! — odparł Paweł z miażdżącą pogardą. Każ mię rozstrzelać twoim oprawcom! Nie chybią mię na pewno! Pułkowik