Strona:PL Wells - Kraina ślepców (zbiór).pdf/131

 — Ależ... — zacząłem, ale w tejże chwili zapomniałem, o czem chciałem mówić.
 — To bardzo ciekawe — zawołał Sanderson, przyciskając palcem tytoń w fajce. — Pan powiada, że ten duch odsłonił panu tajemnicę...
 — Robił, co mógł, aby mi odsłonić sposób przebycia owej przeklętej granicy. Tak.
 — Niemożliwe! — zawołał Wish. — Nie mógł tego zrobić. Inaczej panby zniknął razem z nim.
 — O właśnie — dodałem, przypominając sobie, że to właśnie chciałem powiedzieć.
 — Ależ właśnie, właśnie — rzekł Clayton, patrząc w zamyśleniu na ogień.
 Przez chwilę panowała cisza.
 — Udało mu się wreszcie? — zapytał Sanderson.
 — Tak. Dużo mnie to kosztowało wysiłku, ale wreszcie dopiął swego — dość gwałtownie. Stracił już nadzieję, zrobiłem mu scenę. Wstał więc z determinacją i poprosił, abym przerobił powoli przed nim wszystkie ruchy.
 — Spodziewam się, że patrząc, będę mógł się zorientować, co jest właściwie nie w porządku.
 Tak też się stało.
 — Wiem! — Zawołał nagle.
 — Co pan wie?
 — Wiem już, wiem — powtarzał.
 A potem dodał z niezadowoleniem:
 — Niech pan nie patrzy na mnie; tak, to ja nie mogę. Właściwie od początku pański wzrok mi przeszkadzał. Jestem tak nerwowy i pan mnie onieśmiela.
 Trochęśmy się pokłócili. Ja, naturalnie, chciałem patrzeć, ale on upierał się, jak kozioł. Czułem się bardzo zmęczony — taki gość może wyczerpać — więc wkońcu uległem.