Strona:PL Washington Irving - Powieść o księciu Ahmedzie al Kamel albo o pielgrzymie miłości.djvu/9

 — Inaczej mówiąc — mruknął kruk — chcesz wypróbować moją sztukę wróżbiarstwa. Pokaż mi rękę twoją, bym na niej linje szczęścia odcyfrował.
 — Nie przybywam — odrzekł królewicz — by losy moje badać, lecz zapytać, kędy znaleźć mogę przedmiot pielgrzymki mojej.
 — Czyż w czarującej Andaluzji — odrzekł kruk, z pod oka patrząc — możesz być o to w kłopocie? I to w Sewilli, gdzie pod każdą palmą czarnookie dziewoje ambrę tańcują?
 Książę się zarumienił, słysząc, że takim stylem przemawia staruszek, jednym pazurem już w grobie będący.
 — Nie obchodzą mnie dziewoje tańczące pod pomarańczami Guadalkwiwiru. Szukam idealnej piękności według tego oto portretu i błagam cię potężny kruku, jeźli to leży w skarbie twej wiedzy, pokaż mi drogę do niej.
 Białego kruka uderzyła powaga młodzieńca.
 — Co ja mogę wiedzieć — mówił — o młodości i pięknie! Poszukiwania moje są archeologiczne. Posłańcem losu ja jestem i kraczę hasło śmierci z szczytów komina, a skrzydłem uderzam w okno konającego, kracząc: już czas!... Szukaj więc gdzie indziej twojej drogi.
 — Gdzież indziej mi jej szukać, jak tu u wrót wszelakiej wiedzy? Jestem królewskim synem, od gwiazd posłanym w tajemniczej misji, od której losy narodów zależeć mogą.
 Na te słowa krucio ton zmienił i wysłuchawszy jego historji, rzekł poważnie:
 — Co do księżniczki, nie mogę ci dać wiadomości, bo latam tylko w ogrodach i chłodnikach pań zamężnych; ale idź do Kordowy i odszukaj wielką palmę Abderrachmana w dziedzińcu wielkiej moszei. W jej cieniu zasiada słynny podróżnik, który zna wszystkie ludy i kraje, a jest ulubieńcem królowych i królewnych. On ci da objaśnienie w tej mierze.
 — Dzięki szanowny mędrcze, którego mądrością tak się zbudowałem — pożegnał go królewicz.
 — Bądź zdrów pielgrzymie miłości — rzekł kruk tonem filozoficznym.
 Wśród wiszących ogrodów i cytrynowych gajów, opasanych srebrną wstęgą Guadalkwiwiru, zbliżał się Achmed do Kordowy. Przed nim leciała wieszcza sowa, i tak przybyli aż do owej palmy, która w dziedzińcu moszei piętrzyła się nad drzewami mirtów i cyprysów. Pod nią mnóstwo ludzi słuchało koszałek opałek świegotliwej papugi o wielkim czubie, która rada swemu zielonemu spencerowi, plotła nieskończone improwizacje, pełna zadowolnienia z siebie samej. Ta papuga, powiedziano mu, z Persji ród swój wywodzi, miała sławnego antenata i posiada słynny dar opowiadania.
 Ledwie docisnął się do niej, i kiedy się jej zwierzył, odrzekła:
 — Wybacz mej wesołości, ale zawsze śmiać się muszę, gdy się słowo miłość o uszy moje odbije.
 Królewicz zniecierpliwiony niewczesną wesołością, rzekł jej:
 — Czyż miłość nie jest wszechuczuciem natury, tajemnicą tajemnic życia i łącznią całej ludzkości?
 — Larifari! larifari! — zachichotała papuga — zkądżeś się tych sentymentalnych frazesów nauczył? Wierzaj mi, że to wyszło z mody i o