Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/212

— 212 —

 — Ależ, na Boga! kiedyż się próba zacznie?
 Franek wysunął się z teatru.
 — Jeszcze niema wszystkich.
 — Trzeba posłać, niech przychodzą. Mój Zmarźlaczku, idzźno po te krowienty, bo jak pragnę dobrego udziału, oddam rolę i róbcie sobie, co chcecie.
 — Powinieneś to dawno zrobić, publiczność umiałaby to ocenić.
 — Och! publiczność i tak jest wdzięczną dyrektorowi, że menażerji nie puszcza na scenę.
 — Tak, całej nie — tylko niektóre okazy...
 — Panie!...
 — Cicho, osły! Kalacie karczemną zwadą święty przybytek sztuki. Kłócicie się, jak szewcy.
 — Nie — ale jak tenorzy.
 — Albo jak aktorki...
 — Panowie! proszę sobie artystkami nie wycierać zębów.
 — Tylko?
 — Kańciarz!
 Całe towarzystwo zgodnie wybuchnęło śmiechem.
 — Więc pani w ten sposób rozumiesz? Tak myślisz?...
 — Stój, Garricku! Pani! ten młodzieniec znieważa cię. Posądza bowiem, że rozumiesz i że myślisz. O niegodziwiec! o łotr!...
 Powiedział to komik, Wstawką nazywany, przysadzisty, o rozlanej twarzy i brzuchu, a zalanym talencie jegomość, i oddalił się śpiesznie, rzucając złośliwo-triumfujące spojrzenie wokoło.