Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/192

— 192—

 Rzekł wreszcie w jakimś pokoju, niepodobnym już do tamtych, w zwykłym, wspaniale urządzonym gabinecie.
 Zapalił lampę obwieszoną kryształowemi kulami.
 Patrzyliśmy znowu na siebie.
 Ogarniał mnie coraz większy niepokój, a chwilami taki strach, że brakowało mi oddechu i włosy powstawały.
 Zrobił kilka jakichś bezcelowych ruchów przed zasłoniętem oknem i usiadł naprzeciw mnie, pod lampą.
 Nie wiedziałem co mówię, te oczy przewiercały mnie nawskroś, paliły i targały wnętrzności. Nie śmiałem się poruszyć, czułem się jak przybity do miejsca, omdlewałem prawie z lęku.
 Naraz zerwał się gwałtownie, oczy stanęły mu w słup, nasłuchiwał czegoś przez chwilę i znowu usiadł.
 Byłem tak przejęty i oszołomiony zdumieniem, że ani spostrzegłem, skąd się wzięła herbata.
 Piliśmy w milczeniu.
 Kryształowe kule rozsiewały przeczyste światło, skrzyły się niby olbrzymie źrenice brylantów.
 — Jak się pan teraz czuje? — odważyłem się na pytanie.
 Wstrząsnął się, długo patrzał dokoła i rzekł:
 — Teraz mi zupełnie dobrze. — Zatoczył znowu oczami.
 — Czy dawno pana to prześladuje?
 Żałowałem tego pytania, bo skurczył się i zbladł, a oczy rzucały się nieprzytomnie po pokoju.