Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Marzyciel Szkic powieściowy.djvu/010

— 10 —

 — Panno Marychno, cztery mocne z kroplami!
 — I cztery małe piwa na przekąskę! — dorzucił jakiś grubszy głos.
 Marychna zakręciła się przy bufecie, a pompując piwo, patrzyła w Józia, wzdychając przytem tak głęboko, aż pełny gors podnosił się jej pod samą brodę i trzeszczały wszystkie szwy i guziki, a po twarzy, omączonej pudrem i pełnej sinych pryszczów, przelatywały rumieńce.
 Poniosła za szafy napoje i prawie w tej chwili zawrzeszczała piskliwie.
 — No, jak mamę kocham, tak poprzetrącam! ręce przy sobie.
 Buchnęły drwiące śmiechy, ktoś się zaszamotał, przewróciło się krzesło i wybiegła rozczerwieniona i zasapana, przygładzając rozburzone włosy. Brzydka była i śmieszna, głowę miała podobną do wytresowanego pudla: złote, ogromne koła w uszach, twarz okrągła, zadarty nosek, ukarminowane wargi i małe, podczernione oczki. Usiadła na dawnem miejscu z takiem westchnieniem, że aż pękła jakaś haftka przy staniku.
 — Jak mamę kocham, ale z pana ciężki frajer — ozwała się z przekąsem.
 — Że zawsze ręce trzymam przy sobie, co? — Irytowały go już te przymówki.
 — Także coś! — Obraziła się, lecz po chwili, obrzucając go melancholijnem spojrzeniem, zaszeptała gorąco: — Pan — to jak drewno… ludzie giną