Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/348

ogromnie, że pominięto ją przy wystawianiu starej szopki melodramatycznej p. t.: „Marcin podrzutek“.
 — Szkoda, że pani jej nie prosiła o rolę, bo jak pani widzi, dyrektor nic nie może...
 — Prawda! doskonała myśl!... Spróbuję jutro...
 — Niech pani prosi o rolę Maryi w „Doktorze Robin“; wystawiają na drugi tydzień. Chce się do nas zaangażować jeden amator i ma grać na debiut Garricka.
 — Jakaż ta rola Maryi?...
 — Na popis wspaniała! Zdaje mi się, że grałabyś ją pani świetnie... Mogę przynieść sztukę...
 — Dobrze, to przeczytamy razem.
 Nazajutrz dostała od Cabińskiej solenną obietnicę.
 Po południu Władek przyniósł „Doktora Robin“. Był po raz pierwszy w jej mieszkaniu, więc się zrobił szczególniej pięknym, eleganckim, uprzejmym i jakimś melancholijnie roztargnionym. Grał doskonale miłość i szacunek; był bardzo cichy, jakby z nadmiaru szczęścia.
 — Pierwszy raz jestem nieśmiały i szczęśliwy! — rzekł, całując ją w rękę.
 — Dlaczego nieśmiały?... Pan taki swobodny zawsze na scenie! — odparła zmieszana nieco.
 — Tak, na scenie, gdzie się tylko grywa szczęście; ale nie tu, gdzie się jest... naprawdę szczęśliwym.
 — Szczęśliwym?... — powtórzyła.
 Spojrzał na nią tak płomiennie, tak wymownie podkreślił uśmiechem i z taką maestryą zrobił w twarzy zachwyt i omdlewanie miłosne, że gdyby to pokazał na scenie, brawo miałby pewne.