Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/067

 — Tylko dla głupich... — odciął złośliwie Glas Władkowi i poszedł za kulisy.
 — Meches, skórka na buty! — mruknął za nim Władek.
 — Jasiu!... — zawołała dyrektorowa z pod werandy.
 Cabiński pobiegł na spotkanie.
 Była to wysoka, tęga kobieta, o twarzy pełnej śladów wielkiej piękności, starannie malowaniem podtrzymywanej; rysy miała grube, oczy wielkie, wązkie usta i czoło bardzo nizkie. Ubrana była przesadnie młodo i jasno, tak, że z daleka sprawiała wrażenie młodej kobiety.
 Była bardzo dumną z męża dyrektora, ze swojego talentu dramatycznego i z dzieci, których miała czworo. Lubiła w życiu grać rolę matrony, zajętej tylko domem i wychowywaniem dzieci, a była największą komedyantką w życiu i za kulisami: na scenie grywała matki dramatyczne i wszystkie starsze, nieszczęśliwe kobiety, nie rozumiejąc nigdy dobrze ról swoich, ale grywała z przejęciem i patetycznie.
 Była straszną dla sług, dla dzieci własnych i początkujących aktorek, w których podejrzewała talent. Miała złośliwy temperament maskowany wobec ludzi jakimś przesadnym spokojem, oraz udawaniem słabości i choroby nerwów.
 — Dzień dobry panom!... — wołała, uwiesiwszy się z niedbałością u ramienia męża.
 Otoczyło ją towarzystwo. Majkowska ucałowała ją na przywitanie serdecznie.
 — Jakże dyrektorowa ślicznie wygląda dzisiaj! — zawołał Glas.