Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/092

 — Niech mnie tylko zaczepi! — pogroził Niemowa, błyskając długim nożem.
 Kulas wytrącił mu broń z ręki, a przycisnąwszy ją łapą, zawarczał szyderczo.
 — Kąsaj mnie teraz, szczeniaku!
 Niemowa, błyskawicznie chwyciwszy go za ozor aż przy nasadzie, zabełkotał:
 — Gryź mnie, osmalona skóro! A chcesz, to ci jeszcze skrzeszę ognia!
 Rex wnet załagodził nieporozumienie, że leżeli obok siebie, jakby nic nie zaszło.
 — Nie mamy już ojczyzny — jęczał wilk, z trudem obracając ozorem. — Nieszczęśliwi wygnańcy! Przyjmiemy wasze prawo i będziemy wam służyli wiernie. Pójdziemy gdzie rozkażesz.
 — W drodze mogliby stróżować przy rogatych — zauważył chłopak mimowoli.
 — I policzone wilk bierze! — warknął Rex.
 — Przecież i wy nie żywicie się trawą — postawił Kulas jasno sprawę.
 — Mięsa starczy dla wszystkich! Mało to padnie w drodze! — rozstrzygnął bystro Niemowa.
 Wilk polizawszy z ukontentowania Niemowę, zaszył się w gąszczach, by się przespać.
 Noc szła niepowstrzymanie, gwiazdy już zaczynały blednąć, niebo mroczało.
 — A gdyby cię tak dziedziczka powróciła do dawnej łaski?
 Pytanie było tak oszałamiające i padło tak niespodzianie, że Rex zadygotał i dopiero po długiej chwili odwarknął zduszonym głosem: