Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/197

— 189 —

 — Czekaj, Jakóbie — odrzekł Henryk, wstrzymując towarzysza, który już jedną nogą zeszedł na ruchomą drabinę.
— Henryku! bój się Boga — zawołał Jakób ze śmiechem czy chcesz mnie rozświartować!
 — Słuchaj uważnie Jakóbie — rzekł Henryk — bo ja zupełnie seryo mówię.
 — Słucham więc do następnego poruszenia, ale nie dłużej!
 — Jakóbie — rzekł Henryk nie taję się z tem, że kocham Nellę. Pragnę się z nią ożenić.
 — A więc?
 — Ale takiej, jaką jest dzisiaj, nie mógłbym zaślubić.
 — Co to znaczy Henryku?
 — To znaczy, że Nella nigdy nie wyszła z tych podziemi, gdzie się prawdopodobnie urodziła. Nie wie i nie zna nic po za kopalnią. Wszystkiego się musi uczyć oczami, a może i sercem. Kto wie, jakie będą jej myśli, gdy ją nowe opanują wrażenia! Niema w niej jeszcze nic ziemskiego i zdaje mi się, że byłoby nikczemnem zmuszać ją do jakiegokolwiek postanowienia, zanim pozna inne życie niż w kopalni. Pojmujesz mnie Jakóbie?
 — Pojmuję... niezupełnie... ale zdaje mi się,