Strona:PL Verne - Czarne Indye.pdf/196

— 188 —

 — Bo przecież, jeżeli się z Nellą nie ożenisz, nie możesz mieć pretensyi, żeby została starą panną?
 — Nie mam żadnej pretensyi — odpowiedział Henryk.
 Nowe poruszenie wahadła dało znak dwom przyjacielom do rozłączenia się, jeden miał schodzić, drugi wchodzić do góry. Jednakże nie rozeszli się jeszcze.
 — Henryku — rzekł Jakób — czy myśliszz, że mówiłem seryo o poślubieniu Nelly?
 — Nie, Jakóbie — odpowiedział Henryk.
 — No to teraz będę mówił poważnie.
 — Ty? cóż znowu, nigdy tego nie potrafisz!
 — Ale może potrafię dać dobrą radę przyjacielowi.
 — Proszę cię o nią, Jakóbie.
 — A więc, ty kochasz Nellę, z całej duszy tak, jak na to zasługuje. Twój stary ojciec, twoja matka, kochają ją jak własne dziecko. Cóż łatwiejszego, jak im ją dać na prawdę za córkę! Dlaczegóż się z nią nie żenisz?
 — Mój Jakóbie — odrzekł Henryk — czyś ty pewien uczuć Nelly, że tak o niej mówisz?
 — Nikt o nich nie wątpi, nawet i ty jesteś ich pewien Henryku, dlatego nie jesteś zazdrosny ani o mnie, ani o innych. Ale otóż drabina się porusza, muszę schodzić i...