Strona:PL Urke Nachalnik - Rozpruwacze.pdf/309

my się, ale to nic; wiem o tym, że pan mnie szpieguje“. Komisarz Żarski lekko się ukłonił na znak powitania. Profesor schylił w jego kierunku głowę, po czym dał znak kelnerowi, że chce płacić.
 Gdy profesor opuścił w towarzystwie Anieli kawiarnię, obaj policjanci poszli w ich ślady. U zbiegu ulic profesor pożegnał Anielę i poszedł w innym kierunku.
 Komisarz Żarski polecił Wołkowowi dalsze śledzenie profesora, sam zaś postanowił zatrzymać Anielę.
 Podążył za nią i zatrzymał przy przystanku tramwajowym.
 — Przepraszam... — uchylił komisarz Żarski kapelusza.
 Aniela utkwiła w nim swój wzrok.
 — Sadziłam, że pan już zapomniał o mnie.
 — Ja.. ja.. Muszę pani oświadczyć na wstępie, że jestem zmuszony panią aresztować. Obowiązek służbowy przede wszystkim.
 — Aha domyślam się: tam pan zamierza przeprowadzić przymiarkę pantofla...
 — Tym lepiej, skoro pani jest uprzedzona...
 Aniela zmierzyła go spojrzeniem, które zmusić Żarskiego do porzucenia urzędowego tonu. Odezwał się po chwili:
 — Chciałbym z panią pomówić u czymś ważnym.
 Na twarzy Anieli pojawił się grymas.
 — Pana tematy rozmowy nie są mi obce. Wszak nie zapomniałam jeszcze „tamtej“ rozmowy... Proszę zostawić mnie w spokoju.
 Żarski zawstydzony spuścił oczy.
 — Ulica nie jest odpowiednim terenem dla rozmowy. Zapraszam panią do kawiarni. Niech pani odniesie się do mnie z odrobiną zaufania. Nie chce wyrządzić pani krzywdy