Strona:PL Urke Nachalnik - Miłość przestępcy.pdf/85

mi zabito, a żyć trzeba; dobrze mi płacili to ich trzymałam.
 — Kto pani męża zabił?
 — Na wojnie światowej, — skłamała po krótkiem wahaniu, nie chcąc wyjawić, że jest wdową po bandycie.
 — Jak oni nazywali się? Czy to mał­żeństwo?
 — Nie wiem!
 — Może kochankowie?
 — Może.
 — Jak on się nazywał?
 — Imię Antoni, a „familja“ nie wiem.
 — A ona?
 — Olga — kłamała jak najęta.
 — Czy Polka?
 — Pewno.
 — A rozmawiali po polsku, czy inaczej?
 — Po polsku czasem po rusku.
 — A może Rosjanie, przyjezdni?
 — To możliwe, nie wiem.
 — Gdzie pani była, jak to się stało?
 — Na mieście.
 — Po co?
 — Kupić mięsa na obiad, a jak przyby­łam, zastałam tylko trupy i już na podwó­rzu dowiedziałam się, co się stało.
 — Czy żyli dobrze miedzy sobą?
 — Czasem tak, czasem nie.
 — Czem się trudnili?
 — Nie wiem.
 — A z czego żyli?
 — Z gotówki.
 — A skąd przybyli?
 — Nie wiem, nie mówili.
 — A skąd pochodzili?