Strona:PL Urke Nachalnik - Miłość przestępcy.pdf/229

 Berek próbował tłumaczyć gospodarzowi, że On nie jest frajerem, i na takim sienniku spać wogóle nie myśli, za tą uwagę właśnie w odpowiedzi otrzymał sturchańca, co tak poskutkowało, że sam się nie zorientował jak i kiedy, po mokotowsku — balonem znalazł się w przeznaczonej mu celi.
 Berek po wejściu do celi ciekawie począł się rozglądać po obecnych czy też nie ujrzy znajomej twarzy, była to cela duża przeznaczona dla krawców — niestety, nikogo nie znalazł, jednak w duchu pomyślał, że tutaj nie zginie…
 Po chwili podszedł do niego jeden z żydków, podpierając się pod boki i z godnością zapytał.
 — Skąd przyjechałeś?
 — Z Grójca.
 — A duży ty masz wyrok?
 — Dwa lata.
 — Ny… za co?
 — Za kradzież? — odparł dumnie rozglądając się po obecnych, a po chwili zaś dodał.
 — Ja już nie frajer i nie pierwszy raz siedzę…
 Po wypowiedzeniu tego jakby świadectwa dojrzałości zwrócił się z pytaniem:
 — Gdzie mam położyć rzeczy!
 Na to pytanie wszyscy wybuchnęli śmiechem, a jeden z nich, który dotychczas stał spokojnie przy stole i przyglądał się grającym w domino, podszedł ku niemu wskazując palcem miejsce wolne przy samym klozecie.
 — Tam bedzie twoje miejsce, dlatego właśnie, żeś nie frajer.
 Berek zbladł. Więc on który w Grójcu uchodził za lepszego gościa, złodziej z pokolenia, teraz w osławionym Mokotowie ma leżeć przy baraszce? Nie!… nigdy… raczej umrzeć, niż taką hańbę znieść. — Drżąc na całem ciele krzyknął:
 — Ja złodziej z krwi i kości!! Ojciec mój umarł