Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/32

 Irka roześmiała się trzymając się za boki.
 — Bywają i takie wypadki, mój drogi. Ale tym razem tylko na ciebie czekam.
 Pocałowała go tak gorąco na pożegnanie, że żal mu było wypuścić ją z ramion i czekać na oznaczoną porę. Wyrwała się kocim ruchem z jego ramion i dorzuciła na odchodnem:
 — Czekam kochany, ale bądź punktualny, po czym zniknęła.
 W domu przemyślał na zimno to wszystko, co usłyszał z ust Irki. Zresztą dużo podobnych opowiadań słyszał już od różnych kobiet.
 Spojrzał na zegar, który już wybił dwunastą i wstał zabierając się do wyjścia z mieszkania Bryłki. Felcia nie spała. Siedziała przy piecu i haftowała. Oczy ich nagle spotkały się.
 — Dokąd idziesz, żeś się tak wyelegantował?
 — Na randkę moja piękna pani — zawołał szyderczo.
 — Ciekawa jestem kogo chcesz uszczęśliwić tak późno w nocy — zachichotała cynicznie.
 — To już moja rzecz, odparł i skierował się ku drzwiom.
 Felcia nagle zastąpiła mu drogę.
 — Nie pójdziesz na żadną randkę. Mam ci coś do powiedzenia.
 — Proszę Brytanowi o tym powiedzieć. Mnie nic nie interesuje.
 — Pożałujesz tego, pamiętaj.
 Wyczuł groźbę w jej słowach. Dobrze już znał