Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/206

 — Sióstr ani braci także pan niema?
 — Nie.
 — A skąd wy jesteście?
 — Sam nie wiem... — odparł Romek nielogicznie.
 Kobieta usiadła na brzegu fotelu, poprawiając nerwowo złotą branzoletę. Zamyśliła się na chwilę, zerkając z ukosa na Romana, poczem nagle powiedziała, zniżając głos:
 — Narzeczoną macie? — Utkwiła przy tem wzrok w jakiś punkt sufitu.
 — Nie, nie mam.
 — Nigdy nie mieliście?...
 Chwila namysłu. I zdecydowana odpowiedź:
 — Miałem już niejedną kobietę...
 — Hm...
 Ktoś począł się dobijać do drzwi.
 — Kto tam? — zawołała ze złością.
 — To ja, otwórz! Czego tam tak długo siedzisz?... — pytał niespokojnie mąż.
 — Zaraz, zaraz... Zaczekaj chwilkę!... Nie denerwuj się! Nic mi się nie stanie...
 Spojrzała na Romana ze współczuciem i rzekła:
 — Ciekawam, czy to poraz pierwszy odsiadywał pan wyrok w więzieniu?...
 — Siedziałem kilkakrotnie. Jestem recydywistą...
 — Ach tak...
 Zaległo przykre milczenie, które przerwał Roman:
 — Obawia się pani teraz... — zamilkł.