Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/205

 — Czy złodziej jest innym człowiekiem, tak mocno wyróżniającym się od innych?
 — Nie wiem. Ale pan nie jest złodziejem. Panu dobrze z oczu patrzy.
 — Jednak to mi nie przeszkadza być złodziejem. A nawet korzystam na tym. Ludzie nie podejrzewają mnie i przeto jest mi łatwiej ich obrobić... — rzekł na wpół poważnie.
 — Dosyć tych żartów! — przerwała jego wywody. — Proszę mówić do rzeczy!
 — Tak, moja pani, jestem stuprocentowym złodziejem, pomimo że na takiego nie wyglądam. Przyszedłem tu błagać o pomoc!...
 — Na czem ma ona polegać?...
 — Proszę o zatrudnienie w waszej piekarni. U was pracuje tylu budzi, więc może i ja bym znalazł jakiekolwiek zajęcie. Nauczyłem się w więzieniach piekarskiej roboty. Chcę uczciwie pracować.
 — A jak długo siedział pan w więzieniu?
 — O długo! Cztery lata...
 — Cztery lata?... — spytała zdziwiona. — Czy można tak długo wytrzymać...
 — Ten co nie może wytrzymać, to puszcza... — odparł Roman nic bez ironii.
 — A dawno, jak zwolnili pana?...
 — Nie dawno. Wczoraj dopiero... — skłamał.
 — Wczoraj?... — powtórzyła, przy czym uśmiechnęła się zagadkowo.
 — A niema pan rodziny?
 — Nie, nie mam. Rodzice moi dawno pomarli.