Strona:PL Urke-Nachalnik - Wykolejeniec.pdf/154

marynarkę, wpakował się do pokoju, a za nim, niepewnym krokiem wsunął się Pechowiec.
 — Co za goście... Witam! — zawołał Lipek, zapraszając, aby usiedli.
 Bryłka odchrząknął kilkakrotnie, poczem zażył tabaki. Pechowiec naśladował go wiernie we wszystkiem starając się na nich nie patrzeć zupełnie. Lipek ledwo powstrzymywał się od śmiechu.
 — Hm... hm... — pomrukiwał Bryłka, rozglądając się po mieszkaniu.
 — Czym mogę służyć teściom? — zapytał Roman ironicznie.
 — Dlaczego się tak wyśmiewasz? — odparł Bryłka urażony. — Przyszedłem do was w bardzo ważnej sprawie.
 — Co się stało? Mówcie! — zachęcał Roman, widząc, że Bryłka patrzy nieufnie na Lipka. — To jest mój spólnik. Nie trzeba go się obawiać.
 — Znam, znam go dobrze! — pokiwał smutnie głową Bryłka. Wyglądał przytem tak nieszczęśliwie, jak go Roman jeszcze nigdy nie widział.
 — Mówcie już, co zaszło?
 — Więc ty nic nie wiesz?
 — Owszem, wiem, że córka wasza jest podłą kokotą.
 — Ty tak nie mów! — wybuchnął gniewem Bryłka, wyprostowując swoją pochyłą postać i wymachując groźnie kijem w powietrzu. — To moje dziecko! Rozumiesz, smarkaczu!
 Pechowiec, chowający się ciągle za Bryłką, tak-